De Spookboerderij

Ik woonde ruim tien jaar in Eerbeek. Als papa mij naar moderne dans bracht in Zutphen, passeerden we het spookhuis, net voorbij Brummen. Een verlaten boerderij waar mysterieuze verhalen over bestonden. Eén ding was zeker. Je moest daar niet blijven ronddwalen. Deze week kwam mij verrassend nieuws ter oren.

Het verhaal
Een eeuw geleden hing de bewoner zichzelf op aan de oude eik, die nog altijd een paar meter van de boerderij afstaat. Een boer die het leven niet meer zag zitten. Zijn zoons zouden zichzelf ook van het leven hebben beroofd, aan diezelfde eik. Een ander verhaal luidt dat een boeren zoon met een meisje uit het dorp wilde trouwen. Vader vond het echter geen match en verbood de liefde. De zoon gaf zijn leven op en hing zichzelf op aan de oude eik. Tot groot verdriet van de familie, die de boerderij verliet.
Nieuwe bewoners
Sindsdien vluchtten alle nieuwe bewoners. Door morbide geluiden die hen achtervolgden en omdat meubelstukken en prullaria steeds van plek wisselden. Er leefde een bolwerk van klopgeesten en oude zielen die geen rust wisten te vinden. Dat alles door het tragische lot van de overleden boer.

Kamperen
Mijn nichtje en ik vonden het wel spannend. We wilden er graag een nachtje kamperen. We zagen het helemaal zitten. Matje mee en bewapend met zaklampen. Wij zouden dat spook weleens even ontmoeten. Dat leek mijn ouders echter niet zo’n goed idee. Niet vanwege de dwalende ongein, maar omdat twee meisjes tussen de tien en dertien jaar in een oude boerderij buiten het dorp niets te zoeken hadden. Achteraf hadden wij ongetwijfeld in onze broek gepist.

Zoete koek
De buren stalden al een tijdje hun koeien in de oude boerderij. Koeien geloven niet in spoken. Maar ook voor koeien bleek het lot fataal. Een grote brand verwoestte de boerderij. Rust in vrede, zwart-witte vrienden. Dat bracht iemand anno 2013 op een idee. De spookboerderij veranderde vanaf toen volledig van imago. De man kocht het pand op, liet het slopen en bouwde er op de fundamenten een nieuwe boerderij. Niet om in te wonen, maar om er pannenkoeken in te verkopen. Het resultaat: Pannenkoekenhuis De Reuvershoeve. Op de website staat een pittoresk kiekje vanonder die oude eik. De eens zo lugubere boom, staat nu sierlijk in de tuin. Voor de kleintjes is er een kinderboerderij en iedereen is er welkom op feesten en partijen. En zo verandert een horrorverhaal in een zoete bedoening.

Feestbeest
Over spoken heb ik niemand nog gehoord. Waarschijnlijk houdt die oude boer wel van een feestje.

De vraag

Van komkommertijd kunnen we deze zomer niet echt spreken. Israël maakt er een potje van. Tranen om de ellende rondom Malaysia Airlines. Ondertussen vinden er burgeroorlogen plaats, corruptie, kindermisbruik en vrouwenhandel. Machteloos kijken we naar de buis en lezen we die gifzwarte letters in de krant.

Kom maar op met die adviezen
Wat kan ik doen? Er komt niets in me op. Frustrerend! Ik spreek mijn Palestijnse oud-collega’s en vrienden moed in, maar heb niet het idee dat ik daar iemand mee help. Ik krabbel wat in het condoleanceregister van ‘slachtoffers vlucht MH17 Amsterdam Kuala Lumpur’, maar los daar niets mee op. Ik volg het nieuws, om zo goed mogelijk op de hoogte te zijn. Reageren op het nieuws vind ik zinloos. Dan ben ik de zoveelste die iets te zeggen heeft, zonder dat we daarmee een steek verder komen. Eigenlijk reageer ik al met deze blog. Betrek ik de boel op mij, daar heeft natuurlijk ook niemand wat aan. Kan ik iets zinnigs doen? Vrijwilligerswerk doe ik ook al voor verschillende organisaties, maar Israëlische soldaten en separatisten trekken zich daar niet van terug. Misschien moet ik niet zo zeveren en gewoon accepteren dat ellende deel uitmaakt van onze wereld. Toch zijn tips en ideeën welkom.

De kleine geneugten
Dit is mijn eerste blog die de naam van mijn blog geen eer aandoet. Ik schrijf normaal over de kleine geneugten van het leven. Anderzijds zouden er geen kleine geneugten zijn als er geen ellende is. Erg zwart-wit nietwaar? Misschien moet ik me meer concentreren op het feit dat ik geluk heb. Mijn huis staat hier veilig en ik kende niemand in het toestel van Malaysia Airlines. Ja, ik ben toch echt een verwend nest.

De Mier

Mieren hebben iets. Echt knap vind ik ze niet. We hebben ze allemaal weleens paniekerig uit de keuken proberen te verdrijven met stuivers en knoflook of andere remedies uit grootmoeders boekje. Mieren trekken ook nog eens bladluizen aan, die onuitgenodigd alle planten koloniseren. Sommige mieren steken zelfs, al zou ik ook mijn tanden erin zetten, als een rondbillig monster mij zou dreigen te pletten. Dat krioelerige vind ik ook maar niks. Zenuwachtig gedoe.

De kruimel
Toch heb ik vandaag een mier geholpen met een broodkruimel. Hij liep al een tijdje te hannesen, overmoedig beestje. Tijdens één van zijn schaarse adempauzes, brak ik het kruimeltje door midden. Dankbaar pakte hij het aan en tilde hij het van mijn balkon af. Wat doet een mier trouwens op zes hoog?

Frederik en Toon
Ik las over mieren in mijn lievelingsboek De kleine Johannes van Frederik van Eeden. Johannes bezoekt de mieren samen met de elvenzoon Windekind. Johannes leert dat mieren, naast oorlogszuchtig, ook harde werkers zijn. Frederik van Eeden weet het zo te vertellen dat je toch meeleeft met de mieren. Toon Tellegen heeft die gave ook. Zijn verhalen in Misschien wisten zij alles zijn schitterend. De eekhoorn, de mier en andere dieren beleven vele zoetsappige en vreemde avonturen. Ook hier werd ik verliefd op een mier. Altijd als ik mieren zie rennen, denk ik aan die passages uit De Kleine Johannes en Misschien wisten zij alles. En aan mijn opa die ooit een mier proefde…

De ridder
Wist je trouwens dat een mier vijftig keer zijn eigen gewicht kan tillen? Als wij dat konden, zouden we zo’n zes à zeven paarden kunnen tillen. Een mier kan niet doodvallen. Al gooi je hem van een flatgebouw af, dan loopt hij beneden weer verder. Een soort superheld. Zo’n kolonie bestaat dus algauw uit honderden superhelden. En maar werken voor die koningin. Als trouwe, kuise ridders. Al zijn die mieren die ik nu voor me zie, voornamelijk vrouwtjes. Ridderinnen dus.

En dus…
Ik houd ervan de boel te romantiseren. Ik draag fictieve mieren een warm hart toe. Verder heb ik geen last van mieren, zolang ze me niet steken, mijn huid niet kriebelen, mijn keuken niet overnemen en mijn planten niet overdragen aan de bladluizen. Ja ach, verder mogen mieren er best zijn.