Het ei

Het is witte donderdag vandaag, de dag voor goede vrijdag. Ik moet toegeven dat het me religieuzerwijs niet zoveel doet, maar de tradities die mij te wachten staan maken me razend enthousiast.

Morgen ga ik eieren verven! Ieder jaar op goede vrijdag verzamel ik verf, glitters, kralen, stiften en andere fijne rommel en stal ik alles uit op tafel. Dan nodig ik nichtjes, tantes, moeders of vriendinnen uit en slaap ik niet voordat de meest exclusieve creaties de Paasdagen inluiden. Ik blijf wat dat betreft een klein kind, ik wil deze traditie écht niet overslaan.

Met paastakken heb ik dan weer niks. De kerstboom wordt elke december warm verwelkomd, maar een paastak vind ik onzin. Onze geschilderde eieren hoeven niet in zo’n geforceerde tak. Ze moeten gewoon in eierdopjes het paasontbijt versieren en dan blijven staan tot ze groen uitslaan.

Wel vind ik de 75-jarige Volker Kraft de nieuwe volksheld van Duitsland. Hij heeft de boom in zijn tuin versierd met 10.030 handgeschilderde eieren. Dat beloofde hij zijn kleinkinderen, dus dat gebeurde. Ik wil ook zo’n opa. Nee, weet je wat, ik word gewoon zo’n oma.
                              Bron foto: http://www.nu.nl

Aanstaande Paaszondag staat er ook wat te gebeuren, mijn vaders wens komt eindelijk uit. Pasko de paashaas kwam ieder jaar langs om eieren in de tuin te verstoppen. Soms kwam onze hond in juli nog aanzetten met een verloren ei; stinkend, opgezwollen en paarsgeel. De afgelopen jaren kwam de paashaas niet meer langs, omdat wij op ons 25^e geen zin meer hadden om eieren te zoeken in de tuin (tot grote teleurstelling van mijn vader). En wat heb je dan nodig als vader (a la Pasko) zijnde? Kleinkinderen! Dit jaar kan Pasko weer zegevieren (en ik ga natuurlijk toch wel hard mee zoeken).

Nou, ik ben er klaar voor, dus daar gaan we dan: 1 ei is geen ei, 2 ei is een half ei, 3 is een paasei!

De Kroegtijger

Het is prettig vertoeven onder de gewelven van het Oude Pothuys. Vooral als je daar onderuitgezakt op een retrobank hangt met lieve vriendinnetjes. Een kaarsje brandt op iedere tafel en de mensen steken hun koppen samen. We babbelen en giechelen en we hebben al die tijd dat we hier keuvelen, helemaal niet door dat we vergezeld worden door een grijze kater. Hij ligt opgerold op een stoel tussen ons in en gaapt lamlendig. Zodra hij door heeft dat we naar hem wijzen en vertederende ahhh- en aaaa-geluiden uitstoten, kijkt hij ons met een scheef oog aan. “Kunnen we hem oppakken?” vraagt de één. Nog geen minuut later ligt het beest languit op schoot, eerst bij de één, dan bij de ander. Hij laat zich maar al te graag vertroetelen en spint tevreden.

We vragen de ober naar de naam van deze kroegtijger. Hij haalt zijn schouders op, “geen idee”. “Hoezo geen idee?” vragen we (je weet toch wel hoe de kat van je kroeg heet?!). “Dat beest hoort hier helemaal niet.” “Huh?!” “Hij komt gewoon op zaterdagavond en gaat later weer weg”. We bekijken het knorrende poezenbeest verrast en schieten in de lach.
Ze kijken met z’n allen The Next Pop Talent op tv. Mama en haar blonde dochtertjes zitten op de bank, papa in de fauteuil met een krant als dekmantel (dan hoef je niet fulltime naar dat wijvenprogramma te kijken…). In de keuken ruikt het naar popcorn die zich vrolijk ontpopt in de magnetron. Tommie krabbelt aan de deur, hij wil niet naar The Next Pop Talent kijken. Hij mauwt daarom zo klagend mogelijk, in de hoop gehoord te worden. “Aaaah Johan, doe die kat eens even naar buiten, hij wil de buurt even verkennen!” vraagt mama lief.

De radio schreeuwt klassieke muziek. Bertus speelt met de rafeltjes van het tafelkleed, terwijl mevrouw Jansen moeizaam overeind komt. Ze verandert de zender en geeft een aai over Bertus’ bol. “Zenuwachtige herrie hè”, mompelt ze tegen haar kat. Ze schenkt een kopje koffie voor zichzelf in en laat zichzelf weer uitgeput in haar stoel storten. Ze blaast stoomwolkjes aan de kant en neemt een slokje uit haar kopje. Net als zij haar haakwerkje wil oppakken uit de krantenbank, krabbelt Bertus hysterisch op het raam. “Kom op mevrouw Jansen”, zegt ze terwijl ze zichzelf weer uit haar stoel hijst. Bertus geeft een tiental kopjes en schuurt vleiend langs de gordijnen. Mevrouw Jansen opent het raam en laat hem naar buiten stappen. “Veel plezier Bertus, niet te lang wegblijven hè!”

Zouden papa, mama, dochter één, dochter twee en mevrouw Jansen vermoeden dat hun kat de kroeg heeft uitverkoren tot hangplek? Zouden zij weten dat hun Tijger, Mickey of Momo met zijn snoet in de decolletés ligt van half vrouwelijk Utrecht? En dat stinkende mannenhanden, yuppies en babbelkonten de kater iedere zaterdag vertroetelen? Ik denk het niet hoor. Een kat gaat ’s nachts toch gewoon achter de poesjes aan! Hij bewaakt de buurt, vecht soms met concurrenten en vangt muizen in de achtertuin.

Schitterend!

De Cavia

Volgens mijn waarde vriend hebben alleen kleine kinderen cavia’s en kunnen ze op allerlei creatieve manieren dood. Ik bewijs het tegendeel, ik heb drie stuks in totaal, springlevend en wel (cavia’s dan hè, geen kinderen). En vandaag is het feest, want Zwijntje is jarig.

Het is dus alweer zo’n vier jaar geleden dat ik HetBeest onder mijn vleugels nam. Haar naam was ‘Futter’, want ze woonde in Duitsland en ze was gekocht als slangenvoer. Met lede ogen zagen mijn schoonzusje en ik het zwarte beestje aan, trillend en stijf van angst (de cavia dan hè, wij niet). We konden het niet aanzien en besloten dat ze moest overleven. Ik zou haar wel meenemen naar Nederland en verzorgen. Ik wist niets over cavia’s, wat moest een mens in hemelsnaam met een knaagdier? Mijn mening veranderde direct toen ik diep in haar vriendelijke kraaloogjes keek en mezelf tot ‘mama’ bestempelde. Wat ik niet wist en verwachtte was dat ze zo klein was en dat ze daarom om de 1,5 a 3 uur melk met vitamine c nodig had. s’Nachts stapte ik foeterend uit bed en overdag smokkelde ik haar mee naar college om haar zo te kunnen blijven voeren. Drie weken later was het probleem opgelost, ze at zelf. Ik was weinig thuis, dus daar zat ze dan, eenzaam en alleen in die kille kooi.

Ik heb een hekel aan eenzaamheid, dus dat mocht ik HetBeest (dat werd haar naam, want ze had er nog steeds niet echt één) niet aandoen. Ik googlede op ‘gratis cavia’ en kwam terecht op marktplaats waar een monsterachtig wezentje gratis werd aangeboden, omdat niemand haar wilde hebben. Enthousiast pakte ik de bus naar Oudewater om het nieuwe vriendinnetje van HetBeest op te halen. Echt knap was ze niet nee; half kaal, half behaard, spichtig kopje met vreemde vlekken, maar wat maakte mij dat nou uit! Een cavia is een cavia. HetBeest had in elk geval een vriendje, Zwijntje.
De regen kwam met bakken uit de lucht, ik stapte van mijn fiets en zette hem op slot in de voortuin. Met smakkende natte-broek-geluiden liep ik naar de voordeur en ontdekte ik een klein verregend doosje. Ik nam hem mee naar binnen, bevrijdde mezelf van mijn kleffe kleding en haalde de deksel van de doos. Ik stond aan de grond genageld, wat was dit nu weer? Een angstige trillende doorweekte cavia staarde me aan vanuit de diepte. Ik onderzocht deze kwestie grondig, welke vriend of vriendin vond dit een leuke grap? Iedereen die ik belde en beschuldigde lachte me uit of reageerde geschokt. Dat was het dus niet… Ik woonde tussen twee flatgebouwen in die uitzicht hadden op mijn tuin, waarin HetBeest en Zwijntje geregeld hun buikjes volvraten door ons gras te maaien. Ik verdenk tot op de dag van vandaag een papa of mama die zoontje/dochtertjelief een cavia cadeau gaf die na een maand niet meer interessant bleek. Ik liet het vermagerde en uitgedroogde beestje ophalen door de dierenambulance en sloot het hoofdstuk af. Dacht ik. Een week later werd ik gebeld door het knaagdiercentrum. Of ik de cavia wilde houden, want in dit drukke centrum leek ze traumatisch te reageren. Sja, ik had het beestje in de ogen gekeken dus nog geen uur later moederde ik over drie cavia’s.

Zwijntje is vandaag dus vier jaar geworden. Ze doet me denken aan het lelijke eendje, want zij is de mooiste van de drie geworden en de vriendelijkste (en de dikste…). Vanavond ga ik haar verrassen met een fantastische gemengde salade.

Misschien krijgt ze zelfs wel een nieuw kussentje…