Ik heb een perfect weekend achter de rug. Zo’n onvergetelijk weekend. In ‘the English countryside’ tussen stokoude eiken en groene heuvels met hagen, blokjes raapzaad en grazende schapen.Cottages en B&B’s stonden als lampionnetjes onder de bomen. Ik kwam inspector Frost tegen en Tom Barnaby. Jane Eyre huilde tranen met tuiten en miss Marple had zich op een houten bankje voor de kerk genesteld met het boek Sense & Sensibility op haar schoot. Maar vriendin Anne was de reden van mijn bezoek. Een stralend bruidje met felblauwe ogen en een prachtige jurk. Ze paste perfect in het plaatje.
Literair landschap
Miss Marple dus. Ik vroeg haar even op te schuiven. Ze keek me onderzoekend aan en maakte plaats op het houten bankje. “Wat leest u?” vroeg ik. “Sense & Sensibility darling”, antwoordde ze. Ik zweeg. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. “Ik weet dat ik het niet hoef te lezen in de heuvels van Kingsland, want de regio ademt het verhaal, maar ik wacht op de volgende moord”, verklapte ze. Ik keek om me heen. Inderdaad de perfecte locatie voor een karakteristieke moord. Midsummer murder-scenes in overvloed. Ruige weilanden, inclusief kreupelhout, wilde bloemen en keurig gesnoeide heggen. Een paradijs voor de fazant. En voor bonkige stieren, varkens, kippen, geiten, ezels en andere dieren. De inwoners van de regio kunnen we ook prima onder het kopje ‘dieren’ scharen. Typische Britse koppen, niet per se knap en rank, eerder mollig en jolig of stijf en keurig. Wonend in holletjes, hutten en huisjes. Wollig, knus en volgepropt met Britse prullaria. Van gebloemde porseleinen vazen en konijnenbeeldjes tot parelmoerkleurige schilderijlijsten en een bonte collectie theepotten. In de pub waren sommige Britten zo dronken, dat praten niet meer lukte. Ik stel me voor dat neanderthalers soortgelijke klanken uitstootten als deze stamgasten, die ladderzat in hun auto stapten en de heuvel afslingerden. Al deden wij ons ook te goed aan pints of lager en glazen appelcider. “Beware! The Dutch are coming.”
Het bruidje
Ons stralende bruidje deed de norse Britse (thee)koppen vervagen. Ze paste perfect in deze prachtige, sfeervolle omgeving. Tussen de reusachtige gekleurde tulpen en aan de zijde van haar kersverse echtgenoot. Ik weet zeker dat als Agatha Christie of Colin Dexters een blik op haar geworpen zouden hebben, ze gelijk schrijfkriebels kregen. Al moeten we dan wel even met hen afspreken dat het bruidje en de bruidegom ongeschonden blijven. Want ze leven nog lang en gelukkig.
Woef is er al mijn hele leven. Hij heeft me getroost, in slaap gesust en vertrouwen ingeboezemd. Er zit heel wat kwijl en traanvocht in zijn vachtje denk ik. Vroeger dacht ik dat hij leefde als ik sliep, maar ik zou gek genoeg nog steeds niet met een hamer op z’n hoofdje willen tikken. Ik knuffel niet meer met hem, maar hij mag niet in mijn slaapkamer ontbreken. Als ik naar hem kijk, voel ik me kinderlijk vertederd. Een beeld en gevoel dat ik zelf geschapen heb. Maar waardoor? Het feit dat mijn hersenen zijn aangenaaide knikkers als ogen vertalen en zijn knoop als neus? Zo simpel kan het niet zijn. Ik denk toch dat het iets te maken heeft met dat vertrouwde. Iets wat er voor mij altijd al is. Misschien heeft het vaag iets met eenzaamheid te maken? Ik ben wel benieuwd naar de oorsprong van het ‘knuffel-gevoel’. Is dat iets positiefs of iets negatiefs? 
De wereld in een doosje 