De Knuffel

Ik glimlach van oor tot oor. Zo denk ik ietwat gegeneerd dat Woef een vreemde plek in mijn leven inneemt en zo blijken nog minimaal dertig volwassen uit mijn directe omgeving nog altijd een knuffel te bezitten.Niet ergens onderin een kast, maar in de slaapkamer, gepositioneerd op een ereplaats. Ik leerde deze week knuffels kennen van 20 of 30 jaar, maar ook van 60 jaar! Ik las vorige week een artikel op nos.nl over het onlangs verschenen boek Verborgen vrienden van Nienke Koedijk. Zij heeft meer dan zeventig volwassenen geïnterviewd over hun knuffel en schitterende foto’s gemaakt. Potverdorie, dat boek moet ik hebben. Nog een maandje en dan ben ik jarig… Goed. Hoe zit dat in mijn kennissenkring? Wat voor knuffels schuilen er in de slaapkamers? Met Woef onder de arm ging ik op onderzoek uit. Wat is de band tussen Woef en mij? En hoeveel lotgenoten hebben wij om ons heen?

Woef
Wie is Woef? Woef is het enige roze object op aarde dat ik koester. Als er een brand uitbreekt zal ik denken aan mijn familieleden, huisdieren, laptop én Woef! Woef is 29 jaar oud en –hoe kan het ook anders- een hond. Hij kijkt altijd verbaasd, een beetje angstig bijna en hij waakt nog iedere nacht boven m’n hoofdkussen. Als kind vond ik het irritant dat beide achterpootjes naar links wijzen. Toch wist ik dat Woef daar niets aan kan doen. In mijn (en zijn) leven is zijn tong een stuk of vijf keer opnieuw aangenaaid. Nu ik erover nadenk, heb ik geen idee waardoor die tong er steeds afging. Ik heb geen pluis- of sabbelherinneringen. Mijn broer heeft Woefs ruggetje ook weleens dichtgenaaid. Mijn tante ging nog een stap verder, die zorgde er eens in de zoveel tijd voor dat Woef van al zijn ongemakken genezen werd. Ze heeft hem één keer zelfs gewassen en voorzien van gebreide kleertjes. Ik weet nog steeds niet of ik dat nu echt heel prettig vond. Hij rook anders en was ineens felroze. Wel heb ik die specifieke aandacht voor Woef altijd gewaardeerd. Bij dezen bedankt! Woef ging overal mee naartoe. Mijn vader heeft 27 jaar geleden een keer 4 uur heen en weer moeten rijden naar Entrevaux in de Franse Alpen, omdat ik Woef was vergeten en ik natuurlijk niet zonder hem kon (mijn vader is een held). Overigens heeft mijn broer geloof ik destijds ook een bijdrage geleverd aan deze reddingsactie. Hij vond het zo zielig dat Woef niet thuisgekomen was. Woef is er al mijn hele leven. Hij heeft me getroost, in slaap gesust en vertrouwen ingeboezemd. Er zit heel wat kwijl en traanvocht in zijn vachtje denk ik. Vroeger dacht ik dat hij leefde als ik sliep, maar ik zou gek genoeg nog steeds niet met een hamer op z’n hoofdje willen tikken. Ik knuffel niet meer met hem, maar hij mag niet in mijn slaapkamer ontbreken. Als ik naar hem kijk, voel ik me kinderlijk vertederd. Een beeld en gevoel dat ik zelf geschapen heb. Maar waardoor? Het feit dat mijn hersenen zijn aangenaaide knikkers als ogen vertalen en zijn knoop als neus? Zo simpel kan het niet zijn. Ik denk toch dat het iets te maken heeft met dat vertrouwde. Iets wat er voor mij altijd al is. Misschien heeft het vaag iets met eenzaamheid te maken? Ik ben wel benieuwd naar de oorsprong van het ‘knuffel-gevoel’. Is dat iets positiefs of iets negatiefs? Lolliebeer, Pippeloen, Terror Tina, Pipi…
“Wie van jullie heeft nog altijd dezelfde knuffel als vroeger in of dichtbij het bed?” vraag ik op Facebook. Nog geen uur later heb ik ruim twintig reacties binnen. Veel van mijn lotgenoten reageren met een privébericht. Volwassenen met een knuffel: dat is toch een beetje gek? Ik ben werkelijk verrast door alle vrolijke reacties. “Ja Teddy. En hij bromt nog steeds”, “Ik heb er zelfs twee” en “ik heb inmiddels een nieuwe.” Kennelijk is het helemaal zo vreemd niet om als volwassenen waarde te hechten aan knuffelberen en –beesten. Wel blijkt dat er maar twee mannen tussen de knuffelbezitters zitten. Ik vraag me af of andere mannen het niet durven toe te geven of dat het koesteren van een knuffel toch iets vrouwelijks is. Het blijft knagen. Wat doen wij als volwassenen toch met knuffels?

Nou ja… Genoeg hierover. Het is tijd voor wat kijkplezier. Laten we dit verhaaltje armpjes en beentjes geven. Ik stel jullie graag voor aan de beestenbende (dus allemaal knuffels van volwassenen) die ik deze week beter leerde kennen:

Hertje – 25 jaar.

Giraffe – 27 jaar.

Gieta – 60 jaar.

Geeltje – 56 jaar.

Flipper – 25 jaar.

Dinkie – 1 jaar.

Boer Konijn & Terror Tina – willen hun leeftijd niet noemen.

Bopje – 19 jaar.

Beer – 52 jaar.

Beer – 5 jaar.

Vegobeer – 22 jaar.

Popje – 34 jaar.

Pippeloen – 45 jaar.

Pipi – 25 jaar.

Piepje Muis – 29 jaar.

Lolliebeer – 19 jaar.

Grote IJsbeer – 5 jaar & Kleine IJsbeer – 6 jaar.

Iglo – 4 jaar.

Iejoor – 14 jaar.

Koena – 18 jaar.

Langaap – 2,5 maand.

Joey – 15 jaar.

Wil jij jouw knuffel ook vereeuwigen op mijn weblog? Stuur me even een berichtje. Dan krijgt ook hij of zij een ereplaatsjes.